|
|
|
During 8-10 May 2019, representatives from Kayan, Kayah, Pa-O, Shan, Lahu and Kachin opium farming communities came together to discuss their challenges in life and find ways to solve their problems.
These commentaries are intended to contribute to a broader understanding to the many challenges facing the country and its peoples.
See the complete list of all the Myanmar commentaries.
|
|
|
|
 Opium harvest in southern Shan State, Myanmar / Photo credit Tom Kramer (TNI)
|
|
|
|
|
|
|
| |
| Statement from the 7th Myanmar Opium Farmers' Forum |
|
A Commentary by Myanmar Opium Farmers Forum (MOFF)
Pekhon, Southern Shan State
During 8-10 May 2019, representatives from Kayan, Kayah, Pa-O, Shan, Lahu and Kachin opium farming communities came together to discuss our challenges in life and find ways to solve our problems. We feel it is crucial that our voices of poppy-growing communities are heard in decision-making processes that affect our lives. Therefore, in 2013 we set up the Myanmar Opium Farmers’ Forum (MOFF), and this is our 7th annual meeting.
We want to make clear to the world why we grow opium. We are subsistence farmers living in isolated mountainous areas, and cultivate poppy as a cash crop in order to buy food to feed our families and buy access to education and health care for our children. So the main reason is poverty. Some people in the city may think we earn a lot of money, but we are still poor. “Rich people don’t grow opium,” said one farmer, “only poor people grow it!” We do not want to be seen as criminals. We are not planting opium to go against the government or against the world. We are just planting it for our survival.
Many of us would like to grow other crops, but this is difficult for several reasons. First of all, there is no market, and prices are very unstable. We have weak negotiation power. The businessmen are well connected and better organised then us, and they decide the price. We do not have any strong farmers’ institutions and we have no collective bargaining power. Our villages are remote, have poor infrastructure and high transportation costs further make it difficult for us to reach the market to sell our crops. No buyer comes to our village to buy our crops; this only happens in the case of opium.
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကရင္၊ ကယား၊ ပအို၀္း၊ ရွမ္း၊ လားဟူႏွင့္ ကခ်င္ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရသည့္ စိန္ေခၚမႈအခက္အခဲမ်ားကို ႏွီးေႏွာတိုင္ပင္၍ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာႏိုင္ ေစရန္ ၂၀၁၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၈-၁၀ ရက္ေန႔အတြင္း ေတြ႔ဆံုစည္းေ၀းခဲ့ၾကပါသည္။ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူမ်ား၏ ဘ၀မ်ားအေပၚ ရိုက္ခတ္လ်က္ရွိသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္မႈ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအားလံုး၌ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူ မ်ား၏ သေဘာထားမ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးရန္ အလြန္အေရးႀကီးသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္တို႔ယူဆပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဘိန္းစိုက္ေတာင္သူမ်ားညီလာခံ(MOFF)ကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွစ၍ စီစဥ္က်င္းပလာခဲ့ သည္မွာ ယခု(၇)ႀကိမ္တိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။
|
|
|
|
|
|
|
| |
| (၇)ႀကိမ္ေျမာက္ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူမ်ားညီလာခံ သေဘာထားထုတ္ျပန္ခ်က္ ဖယ္ခံုၿမိဳ႕၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း |
|
Myanmar Opium Farmers Forum (MOFF)
၂၀၁၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကရင္၊ ကယား၊ ပအို၀္း၊ ရွမ္း၊ လားဟူႏွင့္ ကခ်င္ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရသည့္ စိန္ေခၚမႈအခက္အခဲမ်ားကို ႏွီးေႏွာတိုင္ပင္၍ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာႏိုင္ ေစရန္ ၂၀၁၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၈-၁၀ ရက္ေန႔အတြင္း ေတြ႔ဆံုစည္းေ၀းခဲ့ၾကပါသည္။ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူမ်ား၏ ဘ၀မ်ားအေပၚ ရိုက္ခတ္လ်က္ရွိသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္မႈ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအားလံုး၌ ဘိန္းစိုက္ေတာင္သူ မ်ား၏ သေဘာထားမ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးရန္ အလြန္အေရးႀကီးသည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္တို႔ယူဆပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဘိန္းစိုက္ေတာင္သူမ်ားညီလာခံ(MOFF)ကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္မွစ၍ စီစဥ္က်င္းပလာခဲ့ သည္မွာ ယခု(၇)ႀကိမ္တိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးရသည့္ ကိစၥရပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကမာၻ႔လူထုတစ္ရပ္လံုးကို အျမင္ရွင္းေစလိုပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားသည့္ ေတာင္တန္းကုန္းျမင့္ေဒသမ်ား၌ ေနထိုင္ၾကရသည့္ လက္လုပ္လက္ စားေတာင္သူမ်ားသာျဖစ္ၾကၿပီး မိသားစုကို ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့ရန္ႏွင့္ သားသမီးမ်ား၏ ပညာေရးႏွင့္ က်န္း မာေရးကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္သည့္ ၀င္ေငြရသီးႏွံတစ္ရပ္အျဖစ္ ဘိန္းကိုစိုက္ပ်ိဳးၾကရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈသည္သာလွ်င္ အဓိကအေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေနပါသည္။ ၿမိဳ႕ျပေနလူထုမ်ားအေနျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၌ ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲျဖစ္ေနၾကမည္ဟု ယူဆလ်က္ရွိေသာ္လည္း အကယ္စင္စစ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ဆင္းရဲေနၿမဲ ပင္ျဖစ္သည္။ “သူေဌးေတြက ဘိန္းမစိုက္ၾကဘူး”ဟု ေတာင္သူတစ္ဦးက ေျပာဆိုခဲ့ၿပီး “ဆင္းရဲသားေတြပဲ ဘိန္းစိုက္ၾကတယ္”ဟု ဆက္လက္ေျပာဆိုခဲ့သည္။ ကၽြန္ုပ္တို႔ကို ရာဇ၀တ္သားမ်ားအျဖစ္ မရႈျမင္ေစလိုပါ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ အစိုးရကို သို႔မဟုတ္ ကမာၻကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ရန္ ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးေနၾကသည္မဟုတ္ပါ။ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ မလႊဲမေရွာင္သာ စိုက္ပ်ိဳးေနၾကရျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔အမ်ားအျပားက အျခားတရား၀င္သီးႏွံမ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးလိုသည့္ ဆႏၵကိုယ္စီရွိေနၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မလုပ္ႏိုင္သည့္ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာရွိေနၾကပါသည္။ ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ တရား၀င္သီးႏွံ ေစ်းကြက္မရွိသလုိ ကုန္စည္ႏႈန္းထားမ်ားလည္း တည္ၿငိမ္ခိုင္မာမႈမရွိေပ။ ကၽြန္ုပ္တို႔၏ ေစ်းေခၚ၍ တင္းခံႏိုင္ သည့္ အင္အားမ်ိဳးမရွိပါ။ စီးပြားေရးသမားမ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ထက္ အဆက္အသြယ္ေကာင္း၍ ပိုမိုစုစုစည္း စည္းရွိၾကသျဖင့္ ၎တို႔ကသာ သီးႏွံႏႈန္းထားမ်ားကို သတ္မွတ္ဆံုးျဖတ္ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ုပ္တို႔၌ အား ေကာင္းသည့္ ေတာင္သူအဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးမရွိသလို စုေပါင္းညွိႏိႈင္းအေရးဆိုႏိုင္သည့္ အင္အားမ်ိဳးလည္း ရွိမ ေနၾကပါ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ေက်းရြာမ်ားသည္ အလြန္ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား၍ အေျခခံအေဆာက္အအံုမ်ား ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္း သျဖင့္ ႀကီးမားလြန္းလွသည့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး စရိတ္စကမ်ားေၾကာင့္ တရား၀င္သီးႏွံမ်ားကို ေစ်းကြက္ သို႔ တင္ပို႔ေရာင္းခ်ႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းလြန္းလွပါသည္။ ဘိန္းကုန္သည္မ်ားမွလြဲ၍ မည္သည့္၀ယ္လက္မွ် ကၽြႏ္ုပ္ တို႔ေက်းရြာထြက္ တရား၀င္သီးႏွံမ်ားကို လာေရာက္၀ယ္ယူၾကျခင္းမရွိပါ။
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
