Waar zijn ze bang voor????
Ken je dat, dat je een bepaald artikel leest en dat je er gewoon verdrietig van wordt? Vorige week las ik met pijn in mijn hart het artikel van Sara die lijdt aan Anorexia Nervosa. Ze heeft al tientallen klinieken aangeschreven om geholpen te worden maar omdat ze maar een BMI van 12 heeft wordt ze nergens aangenomen (blijkbaar moet je een BMI van 14 of meer hebben). Daaronder ben je blijkbaar niet psychisch stabiel. Sara kreeg de boodschap mee naar huis dat ze eerst aan moest komen voordat men haar zou kunnen helpen.
Maar uh..... is dat nu juist niet haar probleem? Dat ze juist niet weet hoe ze dat moet doen? Anders zou ze niet zo wanhopig hulp hoeven te zoeken. Bovendien, als ze psychisch stabiel zou zijn zou ze geen last hebben van Anorexia Nervosa.
Waar zijn we nou eigenlijk allemaal bang voor? Moet er iemand sterven omdat men bang is zijn vingers te branden.
Ja, als je je alleen op het 'aankomen van gewicht' gaat focussen dan weet je al bij voorbaat dat je je vingers zult branden. Als je de oorsprong van het probleem niet eerst opspoort dan weet je zeker dat je geen succes zult boeken omdat de cliënt dan elke keer weer terug zal vallen in zijn/haar oude gedrag.
Alleen het leren omgaan met het "probleem" is niet voldoende.
De oorzaak van het probleem moet eerst opgespoord worden en er moet aan gewerkt worden voordat er gewerkt kan worden aan het bijkomen van gewicht. Daarna zal het succes veel groter maar vooral veel stabieler worden en hoef je niet bang te zijn voor terugval.
Uiteraard moet de cliënt bereid zijn om in hypnose te gaan als hij/zij door mij behandeld zou willen worden en zal zich helemaal open moeten stellen om mij toe te laten om mijn werk goed te kunnen doen. Als die bereidheid er is dan kunnen we samen, aan het einde van het traject, een geweldig resultaat neer zetten.
| 
